Photographer dreams by 〽 ichel

Photographer dreams by 〽 ichel

Menú

Fotoblog Rphotography by 〽ichel

El lenguaje del Arte

Seguramente a todos los fotógrafos nos vendría bien un fotoblog, creo que sería una estupenda forma de ver nuestra evolución y como comento, si sentimos cierta “vergüenza” por las fotografías pasadas, será una buena señal. 

Cuando viajamos es difícil no fijarse en esas montañas, valles y ríos que parecen acompañarnos en las carreteras, que forman figuras con las que divagamos, mientras conducimos muchas veces a ninguna parte. 

Como aventurero, amante de los caminos imposibles, solemos buscar la manera de acercarnos a esas montañas que conforman el techo de ciudades, playas y Valles. Hacer una Cumbre, observar desde la cima el terreno que recorres, donde duermes o simplemente encontrarte entre las nubes tiene su beneficio y es que no hay mejor manera de orientarse y conocer el entorno que echándose a caminar. 

Espero que os gusten. 

Un saludo

Primavera 2020
Primavera 2020

El móvil una buena solución a la fotografía moderna

En la infografía de hoy te traigo una buena ración de consejos para fotografía móvil que te vendrán genial si te gusta este tipo de fotografía.

Dejando de lado el debate de “a favor, o en contra”, el teléfono móvil se ha impuesto en los últimos años como una verdadera herramienta fotográfica. Es verdad que las prestaciones de los smartphones a día de hoy están todavía lejos de hacerle competencia a la tradicional cámara de fotos, pero entre los fabricantes de móviles hay una encarnizada lucha por ver quién innova más y más rápido. Si a esto le sumas aquel dicho que dice que “la mejor cámara de fotos es la que llevas encima”, esto convierte el móvil en una nada desdeñable herramienta fotográfica para los que gusten hacer fotos con su teléfono móvil.

Paseo Riazor (móvil Redmi note8) abril 2020 r photography by〽 ichel
Paseo Riazor (móvil Redmi note8) abril 2020 r photography by〽 ichel
Pasarela Río Mao (Ourense)
Pasarela Río Mao (Ourense)

Pasarela del Río Mao (En el corazón de la Ribera Sacra) 

Pasarela dos Río Mao

En pleno corazón de la Ribera Sacra y con uno de los paisajes más bonitos que he visto desciende el Río Mao para desembocar en el Río Sil, al que podemos acceder por unas pasarelas de madera colgadas, literalmente, del Río Mao

El Río Mao nace a 785 metros de altura, en la Sierra o Serra de San Mamede discurriendo a lo largo de 28 kilómetros en lo que es embalsado por el Embalse de Lebodeiro hasta desembocar en el medio de los Cañones del Río Sil. 

Para acceder a los cañones del Río Mao y a sus pasarelas tendremos que aparcar junto a la antigua fábrica de la Luz. 

Esta Antigua fábrica de la luz de 1914 fue una de las primeras infraestructuras hidroeléctricas construidas en Galicia. En sus tiempos suministraba electricidad a Monforte de Lemos y a la misma capital de Ourense. En sus orígenes esta pequeña fábrica tendría el nombre de La Gallega aunque posteriormente fue vendida a Unión Fenosa. 

Una vez dejado el vehículo veremos la señalización que sin pérdida nos enviará directamente a las Pasarelas del Río Mao. Esta ruta que no alcanza los 3 kilómetros de forma Lineal sumando la ida y la vuelta. 

La mayor parte del recorrido transcurre por las pasarelas de madera colgadas sobre los Cañones del Río Mao que a su vez se encuentra envuelto en un denso bosque de mil verdes. 

Una vez llegado al final de la pasarela llegaremos a la Playa Fluvial del Río Mao. Si tenemos suerte y el embalse se encuentra bajo, podremos ver los viejos molinos y terrazas, que se quedaron sumergidos tras la construcción del Embalse de Santo Estevo. 

 Coordenadas: 42°22'27.4"N 7°29'49.2"W 🧭

Distancia: 2'03 km  pendiente máx. 73'5%, 69%

Nivel: Bajo.  Pendiente media. 16'5%, 17'3%

Circular: No.  Altura máxima 298 m. 

Tipo de terreno:pasarelas de madera/tierra. Altura mínima:216 m. 

Rphotographybymichel

Lagoa de Louro (ruta Lagoa das Xarfas)
Lagoa de Louro (ruta Lagoa das Xarfas)

Ruta Lagoa de Xarfas

Lagoa de Louro

Desde Pinar Ancoradoiro 

Comenzamos una ruta que nos llevará a Lagoa de Xarfas, también llamada Lagoa de Louro. 

A Lagoa está catalogada como de interés Comunitario y es  Zona de Especial Protección de los Valores Naturales. Un espacio cerrado por una Laguna de arena,  sobre las que se han creado dunas que han cerrado el paso de las aguas del Río Longarelo. 

La ruta no está marcada, y si algún día lo estuvo el entorno se comió las señales. 

Desde el Pinar caminaremos hacia el cámping rodeándolo por su parte exterior pegados al océano. Una vez en línea de Costa continuaremos entre las rocas hacia la Playa o Praia de Área  Maior tomaremos por el sendero que se observa entre las dunas. 

Cómo siempre y repitiendo  una vez más recordad no salir del sendero marcado, no piseis el espacio dunar es de gran fragilidad. 

Después de caminar entre verdes  y dunas y siempre con Monte Louro al frente llegamos al final del sistema dunar. A partir de este momento comienza el lío. 

Los caminos son variables, se podría decir que el mantenimiento lo llevan los animales salvajes entre ellos una buena manada de jabalíes (por las huellas que encontré durante todo el camino). 

Es fácil confundir el camino de cualquier animal y terminar en un zarzo sin salida, por lo que pido que mantengáis el rumbo hacia el camino más abierto y pisado. 

Como podréis  observar la ruta se desvía de la Laguna ascendiendo pon un  camino de zarzas que se mantiene gracias a los vecinos. 

Al terminar el camino llegaremos al lugar más especial y con mejores vistas de la Laguna. 

Un pequeño, viejo y derruido mirador en el que tenéis que tener cuidado si entrada ya que está al borde del derrumbe. 

Hay una leyenda antigua sobre la Laguna que nos cuenta que en otros tiempos aquí existió una pequeña villa pero, una noche cuándo dormían, el océano creció superando las dunas y Sumergiendo la ciudad y todos sus habitantes. Se dice que el día de San Juán, se escuchan las campanas de la iglesia bajo el agua. 

No os olvidéis de abrir los ojos, en época de otoño la Laguna es un refugio perfecto para las aves, pero no sólo en otoño se puede disfrutar de curiosas . 

Después de jugar un poco en los terrenos aledaños al  Mirador volvemos al camino entre zarzas y comenzamos nuevamente a subir hasta llegar al peor tramo de la ruta, la carretera AC-550, por la que giraremos a la izquierda recorriendo sobre 1km hasta encontrarnos con un camino amplio y señalizado  como " Lagoa de Louro ".

Tomamos a la izquierda y a unos 15 metros nos topamos con un sendero entre dunas que nos devolverá a Praia de Área Maior. Al llegar a la playa volvemos sobre nuestros pasos hasta la escuela de surf y volvemos al Pinar Ancoradoiro por la carretera

Espero que disfrutéis de la ruta tanto como yo, sin duda uno de los lugares más mágicos de Muros. 

Rphotographybymichel ☸




Ruta de senderismo de 200km, que une Malpica con Finisterre, bordeando el  mar en A Costa da Morte
Ruta de senderismo de 200km, que une Malpica con Finisterre, bordeando el mar en A Costa da Morte

O Camiño dos Trasnos

Una ruta salvaje de intensa dificultad... La cercanía al mar es exiliante,dónde el mar es tu compañero. "O Camiño dos Trasnos no es un pass.. 

Un impresionante camino por los maravillosos y variados paisajes Da Costa, no es un paseo, si no una ruta exigente y a veces agotadora. Pero merece la pena. Las vistas son espectaculares y la naturaleza increíble, sin olvidar la amabilidad y la hospitalidad de las gentes. 

Si se hace solo y con una mochila siempre en los hombros pesados, no se recomienda hacer algunas etapas con lluvia porque serían un poco peligrosas, pero cada metro vale toda la fatiga. 

Para los que aman la naturaleza, sus sonidos, son lo máximo de la experiencia caminante... 

(Único gran lunar, la señalización, realmente difícil de encontrar en muchos paseos, y luego hecha en color verde en un camino dónde el verde es imperante 💚) 

Rphotography by〽 ichel

RECOMENDACIÓN 100%



ETAPA 8: NEMIÑA-CABO FINISTERRE (26,2 KM)

DESCRIPCION ETAPA 8

La última etapa de este Camiño dos Faros es bastante larga, por lo que os recomendamos comenzar temprano.

La etapa sale de la Praia de Nemiña, recorriendo todo el arenal hasta llegar a la desembocadura de la Ría de Lires, la más pequeña de Galicia y un paraíso ornitológico.  Al otro lado, la Playa de Lires, a la que deberemos llegar en nuestro Camiño dos Faros y, para lo cual, tenemos dos opciones: dar toda la vuelta o cruzar.

O Camiño dos Faros tiene en cuenta siempre el peor caso, por lo que se dirige río arriba para cruzar por el puente de Vaosilveiro, y llegar, a través del hermoso pueblo de Lires, a la playa del mismo nombre, después de recorrer tres kilómetros. Toda esta vuelta se puede ahorrar cruzando la ría, pero esto sólo es posible durante un par de horas en los meses de verano. En época de lluvias se forma un canal y es imposible.

Desde allí, la etapa ya se empieza a poner dura por al costa de Lires, con un pronunciado ascenso camino de los espectaculares acantilados de Punta Besugueira y de la Mexadoira, que los atravesamos por el medio en uno de estos paisajes únicos que ofrece este Camiño dos Faros.

El siguiente punto en la ruta es la Playa do Rostro, otro universo de sensaciones, cruzando por la arena los dos kilómetros de playa con el ruido constante de sus olas llenándolo todo. Al final de la playa subiremos por un pequeño sendero hasta la Punta do Rostro, donde tenemos otras vistas espectaculares y un buen sitio para hacer la parada de avituallamiento.

Nada más perder de vista la playa del Rostro y darnos la vuelta nos encontraremos con otro de los paisajes únicos del Camiño dos Faros. Los acantilados formados por la Punta do Rostro y la Punta do Castelo que atravesaremos por su parte superior y que nos harán recordar que allí embarrancó el Casón, provocando el desalojo de gente más grande de la historia de esta comarca.

Allí, en Punta Castelo, visitamos los restos del Castro de Castromiñán del que podemos ver apenas sus muros exteriores y desde el que contemplamos la próxima meta de esta etapa: el Cabo de la Nave. Para llegar a él, cruzamos los acantilados que nos acercan a la solitaria Playa de la Arnela, donde comienza el ascenso.

O Camiño dos Faros va increscendo y este tramo del Cabo de la Nave es uno de los más espectaculares. Desde la pista que bordea la playa de Arnela comenzamos un ascenso que nos llevará hacia las antenas del cabo de la Nave por una pista entre rocas con los acantilados más altos de nuestra ruta. Al llegar al final, un merecido descanso antes de afrontar el final: la última bajada, la última playa y el último monte antes de llegar al Faro Fisterra, nuestra meta.

Desde el Cabo de la Nave y en un descenso muy pronunciado alcanzamos la playa de Mar de Fora y, desde el merendero existente, subimos en busca del Camiño da Insua, que nos irá acercando a Monte Facho, donde la última subida es la traca final.

En continua ascenso llegamos a la parte oeste del Cabo, a partir de la cual comienza el último repecho, de mucha pendiente y con terreno pedregoso antes de contemplar las primeras vistas del Faro Fisterra, al que llegamos por un camino totalmente distinto al resto: O Camiño dos Faros.

Rphotographybymichel

A Costa da Morte

Nos vamos de viaje al fin del mundo, ¿te vienes? La Costa da Morte es un lugar con historia, ya desde el Imperio Romano, donde se pensaba que, lo que hoy es Finisterre, era donde el mundo llegaba a su fin. No son pocas las historias y leyendas que tienen este lugar como protagonista, como las que giran en torno a los numerosos naufragios que tuvieron lugar aquí. La Costa da Morte es un destino para los amantes del mar: cabos, faros, playas, naturaleza...

La visita estrella es alcanzar el Faro de Finisterra desde donde tendrás unas vistas impresionantes. Otra de las atracciones que más gente recibe es la Cascada de Ézaro, en el Monte Pindo, ideal para pasar media jornada, llevarte un picnic (recuerda dejarlo todo tal y como lo encontraste o, incluso, más limpio) y sentarte a disfrutar de las vistas y de la naturaleza.

En Camariñas encontrarás otro cabo, el Cabo Vilán, de gran importancia en el ámbito de la navegación. Si lo visitas podrás ver que todavía quedan rastros de un antiguo faro, encendido por primera vez en 1854. Camariñas es otro fantástico plan que incluir en tu viaje, un pequeño pueblo marinero con todo el encanto que se le presupone a un pueblo pesquero, íntimo y con la esencia intacta.

¿Te apetece un plan de plena naturaleza? En la Costa da Morte hay una gran cantidad de rutas de senderismo entre las que seguro encuentras la más adecuada a tu condición física. Estas rutas son una fantástica forma de conocer el lugar, en contacto con la naturaleza, la historia y el mar que impregnan este destino.

¿Quieres probar los mejores percebes del mundo? Se dice que se encuentran aquí, en la Costa da Morte. Pero no sólo eso, prácticamente todo el marisco tiene mucha fama aquí. Hace algunos años nos fuimos a la Feria del Berberecho y opino que... , tenemos que volver. Otro de los platos típicos de esta zona son las caldeiradas de pescado, con la raya, el abadejo y el congrio los pescados más utilizados

Rphotographybymichel

Valle do Caurel
Valle do Caurel

O Courel: ruta do Río Pequeno

El Río Pequeno conforma un valle hermosísimo en la Sierra del Courel, por el cual transitaremos en esta ruta natural. Viajar a O Courel es como viajar al pasado, transportarte a otra época. Donde persisten formas de vida tradicionales durante siglos. Pequeñas aldeas, que han quedado despobladas, economía de subsistencia, valles, ríos, montañas…….Bosques y más bosques de enorme diversidad, cuevas, ríos, cascadas, alguna laguna……… Todo eso encontraremos en un pequeño espacio.La Serra do Courel es, sobre todo, una buena muestra de la interacción sostenible y respetuosa del hombre con la naturaleza.

Donde lo más simple se convierte en un exquisito manjar. Un simple huevo, un simple tomate son una explosión de sabor.

O Courel alcanza una espectacularidad asombrosa en noviembre, en pleno otoño, cuando los árboles adquieren tonalidades rojizas, ocres, amarillas, y los bosques forman un conjunto cromático excepcional. Pero cualquier época del año es buena para acercarse a disfrutar de su aislamiento, su paisaje, sus aldeas casi abandonadas, sus ríos, sus montañas, su comida…..

Ruta do Río Pequeno

Esta ruta está señalizada como Ruta 4, y recorre diversos paisajes y hábitats. 

Iniciamos la ruta en la aldea de Paderne do Courel.

Con menos de 30 habitantes, casas de piedra, tejados de pizzarra, economía de subsistencia.Paderne es una típica aldea medieval de la sierra. Nos encontramos algunas casas restauradas, en algunos casos por gente de fuera de la aldea, que han encontrado aquí su lugar de desconexión... 

descendemos hacia el río por bosques de castaños.el río discurre encajonado entre verticales paredes de roca, envueltas en vegetación, con algunos saltos de agua.Pasamos por las Cabañas de Caseliña, Cabañas dos Corvos, y Cabañas de Carballois.Pasamos por la Aldea O Mazo e seguimos hasta Seoane do Courel,que es una de las principales poblaciones de la sierra, y cuenta con servicios básicos.

De Seoane do Courel al Castro de Brío. Radical transición vegetal

Siguiendo la ruta, llegamos de nuevo a la carretera principal, la cruzamos, y de frente parte la senda que tomamos hacia Mercurín, en subida. Vistas a los montes, iniciando la subida.

Pasamos de un entorno seco a otro mucho más húmedo y más verde y sombrío. Una especie de bosque encantado, una joya natural de árboles centenarios, un lugar de sensaciones mágicas, donde sólo oyes tu propia respiración. 

De Castro de Brío a Paderne

Tras un tramo llano con vistas, por un imperceptible sendero ocupado por vegetación, llegamos al Castro de Brío. Restos arqueológicos en estado de abandono. Desde el antiguo poblado, a 1000 m de altitud, divisamos todo el valle del Río Pequeno y sus laderas. Merece la pena el esfuerzo de la subida, recompensado por unas bonitas vistas.

Por otro mágico bosque de castaños, descendemos hasta el Río Pequeño. Tras cruzarlo por un puente, ya sólo quedan 300 m de subida para llegar a Paderne. Fin de ruta.

Rphotographybymichel

Camiño de Inverno(José Raña-Juán Páramo)
Camiño de Inverno(José Raña-Juán Páramo)

CAMIÑO DE INVERNO Ponferrada-Santiago Compostela (José e Páramo, Laracha en duas rodas.) 

Aquí estamos de novo un ano máis facendo o Camiño de Santiago n°,🤔🤔, xa perdin a conta dos qe levo feitos desde 2006 qe foi o primeiro que fixen.

Desta vez toca camiño corto pero intenso, o Camiño de Inverno desde Ponferrada pasando polas Medulas-O Barco de Valdeorras-Quiroga-Monforte-Chantada-Outeiro-Santiago todo esto de relax en 4 días que ainda así nn a de ser moco de pavo.

Hoxe tocou etapa corta pero rompepernas como si sola, entre Ponferrada e O barco de Valdeorras, 57 km con 1300m desnivel.

Salimos de Ponferrada xa case a medio día co Sr. Lorenzo a todo dar. 
A primera parte hasta Puentes xa a conocíamos algo de ir fai 15 dias atras os 101 peregrinos pero ainda asi había algunha que outra sorpresa polo medio, su puta madre coa subida de Santalla o castillo de cornatel, con Lorenzo a pleno rendimiento tocaba ir de sombra en sombra. Na tremenda baixado do Castillo por carretera despegouseme o ferodo dunha pastilla e o disco destemplouse e a tomar polo cu, o quentarse parece un acordeón e o enfriar vai o sitio, haber si aguanta😂😂.
Despois de xantar nas Médulas retomamos ruta camiño de Puentes domingo Flores e pa adentrarse en Galicia e de cheo con unha tormenta de rayos jajajajaja o cal nos deixou caer algunha gota pero ainda así co bochorno que facia secaba un o momento pero ainda así o contante subebaixa qe habia hasta o Barco fixonos facer sudar a gota gorda jajajajaja.

Hoxe toca de hostal xa qe este camiño poucos albergues hay e moi pouco transito ten, 1 peregrino solitario en todo o día.
Haber o que nos espera para chegar a Monforte.

Segunda etapa deste camiño de Inverno que de inverno ten solo o nombre porque su puta madre a calor que papamos hoxe durante case todo o día😱

Como de costumbre e na nosa linea, sin madrugar que estamos de semivacaciones e hay que tomar a cousa con calma e de relax. Arrancamos de O Barco de Valdeorras pola fresca e de largo que che facia pelete pero os 10km, na Rua xa sobraba todo e tocou poñerse descapotables de arriba que o radiador xa empezaba a quentarse. De aqui en diante hasta Quiroga a cousa xa empezaba a ser brava con un constante sube baixa que nalgun punto un cagase en todo o qe inventou eso jajajaja.

Chegamos a Quiroga a boa hora para repoñer forzas e descansar algo as pernas que aunque moitos pensedes que esto é un paseo, pois nn é asi, o levar alforjas penaliza moito de dios.
Despois de repoñer forzas en Quiroga tocaba poñer a maquinaria dirección a Pobra do brollon donde tiñamos que superar 27 km e 1000m de desnivel, casi naaa, salimos algo acojonados pero o final tampouco foi pa tanto jajajajajajaja, despois de achicharrarnos nas subidas, madre mía qué calor pasamos nelas logo chegamos a pobra do brollon repoñer líquidos e tomar dirección Monforte donde se terminou a etapa de hoxe.
O final hoxe etapa entre O barco de Valdeorras e Monforte. 77 km d 1600m desnivel+
Mañan tocara pedalear outros poucos km

Alo vai a terceira etapa deste Camiño de Inverno que de inverno o condenado non ten nada, outro día como o de onte, moita calor, xa somos casi camarons jajajaja

Hoxe tocaba etapa larga entre Monforte e A Laxe e como now pareciu pouco o chegar A Laxe pois seguimos un pouco máis hasta Silleda. O final 98 km e 2200m + qe pa ir con alforjas por monte xa non está nada mal.

Etapa na que nos encontramos de todo, desde tramos de carretera donde as pernas agradecian o rodar, baixadas bestiales como a baixada o pueblo de Belesar en plena Ribeira do Miño donde diafrutamos como enanos para a continuación cagarnos en todo na subida a chantada de casi 1h sin descanso.
Etapa con zonas de camiños antiguos donde desconecta un do mundo co son dos paxaros e o correr da auga polos regatos que tanto abundan nesta terra. Outros camiños qe che entran as ganas de tirar pir carretera porqe se aburre un de tanto empuxar.

En general das tres etapas que levamos de momento unha das mais chulas e salvajes donde te encontras de todo.

Mañan chegar a Santiago e despois pa terminar para laracha en bici jajajaja
Alo vai a terceira etapa deste Camiño de Inverno que de inverno o condenado non ten nada, outro día como o de onte, moita calor, xa somos casi camarons jajajaja

Nesta etapa uniremos nos os peregrinos que veñen desde Ponferrada seguindo o Camino de Invierno. Tratase dunha etapa de longo percorrido, casi und trinta e cinco kilómetros separan ambas localidades, pero agradable de percorrer polo bello entorno polo que discurre, entrando xa na provincia de A Coruña.
Estamos as portas de Santiago, concretamente a menos de vinte kilómetros, cruzando antes pola ermita de Santa Lucía de Vixoi, accederemos a ciudá compostelá pola Ponte do Sar antes de chegar a praza das Praterías, onde a Catedral alzase fronte os nosos ollos polo costado trasero, soamente debemos bordeala e así alcanzar a plaza do Obradoiro e poñer o punto final a nosa viaxe. 
José e Páramo (Club ciclista Laracha en duas rodas). 
RphotographybyMichel

La magia del Camino

la magia del Camino de Santiago reside en conectar con uno mismo y con la naturaleza
la magia del Camino de Santiago reside en conectar con uno mismo y con la naturaleza

Por qué caminamos? 

Si, por fin se que quiero ser de mayor!! Llevo en mis pies bastantes km, no podría decir cuántos. Me considerado caminante, si caminante de la vida. 

Me encanta salir los domingos de ruta con los amigos, y siempre que tengo vacaciones, aprovechamos mi familia y yo para caminar por paisajes y rutas maravillosas. 

Hacer el camino de Santiago es algo mágico, una experiencia única que no se puede expresar con palabras... 

Muchas personas que han hecho el Camino de Santiago reconocen, que en algunos momentos determinados se plantearon abandonar, pero que a medida que iban superando las etapas se veían con más fuerza para seguir hacia adelante y alcanzar la meta.

¿Qué te hace sentir la magia del Camino de Santiago?

1- En el Camino de Santiago puedes ser tú mismo.

Puedes desconectar de todo y dedicarle tiempo a lo verdaderamente importante, que es pensar en todo eso que te preocupa o ronda tu mente. Podrás dedicarte más tiempo a tus ideas, tus pensamientos, echarte a andar sin que tengas que preocuparte de nada más que no sea seguir las indicaciones y llegar a tu destino.

2- Durante el Camino te encontrarás con piedras que tendrás que ir apartando.La vida siempre pone barreras y piedras que nos hacen tropezar y caernos. tendrás que poner mucha voluntad y mucho de tu parte para superar cada una de las etapas. 

¿Sabías que hay peregrinos que queman la ropa?

No es una leyenda. Muchos peregrinos deciden deshacerse de todo el material que llevan con ayuda del fuego. El objetivo es dejar atrás una vida pasada y empezar de cero. Muchos lo hacen al acabar el Camino de Santiago o al llegar a Finisterre.

 ¿Qué simboliza la concha del Camino de Santiago?Existen muchas teorías que hablan de un significado o de otro. Sin embargo, todo indica que la concha de la vieira representa múltiples caminos que convergen en un solo punto.

Como los distintos caminos/etapas que llevan a Santiago, existen otras teorías, no obstante, como la de que el hombre que transportaba el cuerpo del apóstol Santiago sin vida, cayó al mar y salió ileso rodeado de conchas de vieira.

Si todavía no has hecho el Camino de Santiago te lo recomiendo, y mejor solo que acompañado.

Haz que tu viaje sea mágico y seguro que no consigues olvidar esa sensación nunca. Cada peregrino puede llegar a sentir cosas muy distintas, ¿estás preparado para descubrirlo?

Rphotographybymichel

Caión ( A Laracha) 

Estampa perfecta do Pueblo de Caión
Estampa perfecta do Pueblo de Caión

Caión

Poco antes de llegar a Caión por el Norte, ya dentro de A Costa da Morte tenemos una pequeña área de Autocaravanas, próximo al pabellón deportivo, que el el caso que este abierto tendrías duchas y baños. El pabellón suele estar cerrado. 

De todas formas se agradece un lugar donde poder organizar los desechos de los días de viaje. 

Caión es un pequeño pueblo costero que contaba con un puerto ballenero. Habitantes y forasteros aprovechan para tomar un café en el puerto, donde los perros son bienvenidos y nosotros nos encontramos como en casa, además de poder ver fotografías antiguas de la historia de este pueblo. 

Cuenta con una playa de arena fina, ideal para pasar los días en familia o hacer surf, escasamente peligrosa y bien señalizada. 

Saliendo del pueblo en dirección suroeste nos encontramos con el mirador de Caión que nos permite ver una estampa que bien podía ser la postal perfecta de este pueblo. 

Rphotographybymichel☸

Senda del oso(una vía verde hacia el paraíso)
Senda del oso(una vía verde hacia el paraíso)

SENDA DEL OSO

La Senda del Oso es la ruta senderista más conocida de Asturias con permiso de la Ruta del Cares. Es una vía verde de dificultad nula inaugurada en la década de los 90 sobre la antigua vía de tren que surcaba el Valle del Trubia. Debido a su anchura, su buen piso y su nula pendiente es un gran atractivo para todo el mundo, y es que puede ir desde una familia con niños pequeños a unos amantes de la montaña, pasando por un grupo cicloturista o unos padres con sus hijos en bicicletas de ruedines.


COMO LLEGAR

La Senda del Oso comienza en Tuñón (concejo de Santo Adriano) y tiene dos finales, al ramificarse, uno de ellos en Teverga y el otro en Quirós. Para llegar debemos tomar en Oviedo la A-63 hasta Trubia, siendo las indicaciones hacia Proaza, una vez allí debemos decidir qué tramo hacer y en función de ello aparcaremos en un pueblo o en otro. Para que os hagais a la idea, Tuñón está a algo menos de media hora de Oviedo.


LAS RUTAS

Teverga y Quirós están unidas con Oviedo por una Vía Verde de unos 50 kilómetros, si bien la Senda del Oso empieza en Tuñón, y es la parte más guapa de esta Vía Verde de nula dificultad. Si quereis hacerla por etapas desde Oviedo podeis hacer una de Oviedo a Trubia y otra de Trubia a Tuñón.
Pero centrémonos en la Senda del Oso propiamente dicha, comenzando en Tuñón y acabando en Teverga/Quirós tiene los siguientes elementos clave y de interés:

1) Tuñón (km 0): Comienzo de la Senda del Oso, hay un gran centro de alquiler de bicis y un aparcamiento, además de un Área Recreativa. Si decidimos empezar aquí debemos andar unos metros hacia atrás, hasta el área recreativa, para comenzar la Senda. Posee además una iglesia prerrománica muy desconocida, seguramente la menos visitada de toda Asturias, y es que ha sido restaurada casi al completo.

2) Villanueva (km 3): Hasta aquí es un paseo por la vera del río con vistas a las montañas circundantes, aunque no es la parte más bonita de la ruta ni de lejos. Debemos cruzar por pleno pueblo, pero está muy bien indicado. Cuenta con fuente y con un bar

3) Cercado del Oso (km 5.5): La estrella de la ruta, tiene 500 metros antes un área recreativa (el de Buyera) con un gran aparcamiento, si vais con bebés es lo mejor, un pequeño paseo desde el coche y tendreis delante vuestro a las famosas Paca y Tola. Están tiradas por el prado (parecen piedras) o escondidas por el cercado la mayor parte del día, si quereis verlas mejor les dan de comer a las 12

4) Proaza (km 6.5): Pasaremos por al lado de la Central Hidroeléctrica con unos grabados bastante extraños y simbólicos, dejamos el pueblo a mano derecha. No tiene mucho que ver, pero cruzando el puente y girando a la derecha llegaremos a la Plaza del Ayuntamiento, un buen sitio donde tomar un café y admirar el paisaje (recomiendo sentarse enfrente del Ayuntamiento, hay muy buenas vistas)

5) Caranga (km 10): El camino empieza a ponerse interesante, con túneles y por un bonito desfiladero, no es muy pronunciado pero es preciosa la zona. Aquí debemos elegir si tiramos hacia:
· Teverga (10 kilómetros más): Es la zona más transitada, podemos acabar la ruta en San Martín, donde tienen unas curiosas momias medievales en una preciosa colegiata románica
· Quirós (hasta 16 kms más): Es la parte más salvaje del recorrido, bordearemos el Embalse de Valdemurio para alcanzar Bárzana, pudiendo meternos al pie del Macizo de las Ubiñas (segundo sistema montañoso más alto de Asturias, tras los Picos) en la bonita Santa María.


OTRAS RUTAS
Desde la Senda del Oso salen varias rutas, siendo la más conocida y bonita el Desfiladero de las Xanas, una fácil ruta de 4 kilómetros por un precioso desfiladero, un pequeño Cares. Sale de Villanueva.
Pero hay más que las Xanas, también en Villanueva tenemos un ramal que nos lleva a la preciosa pradera de Cuevallagar, ya en Yernes y Tameza. Y en Proaza tenemos otro ramal llamado la Foz de Picarós, una ruta de 12 kilómetros por unas foces salvajes y preciosas. El abanico de posibilidades es muy extensa. 
Un saludo viajeros!

Rphotographybymichel

Ruta del Cañón do Sil – Monasterio de Santa Cristina en la Ribeira Sacra
Ruta del Cañón do Sil – Monasterio de Santa Cristina en la Ribeira Sacra

PR-G 98 CANÓN DO SIL-SANTA CRISTINA 
Concello: Parada de Sil 

Esta ruta circular, empieza y termina en la Plaza do Barquilleiro, en el pueblo de Parada de Sil. Debido a la proximidad de la Plaza do Barquilleiro y Fondo de Vila, se puede dividir la ruta en dos tramos también circulares mediante una variante. Esto permite reducir el recorrido a la mitad. 
El sendero transcurre mayoritariamente por caminos de carro, entre muros, que recorren el paisaje del borde del cañón, entre una abundante vegetación donde predominan los robles y los castaños. 
Buena parte del recorrido se realiza de manera paralela al Río Sil, y encontraremos varios miradores en el recorrido, lo que nos permitirá disfrutar de las espectaculares vistas, y de los tradicionales viñedos dispuestos en las paredes del cañón. 
Uno de los puntos más interesantes del recorrido es el monasterio de Santa Cristina, que se encuentra escondido en medio de un souto de castaños. Se puede visitar todo el año, aunque la iglesia sólo está abierta en verano y algunos fines de semana."

Recomendaciones
"En el pueblo de Parada de Sil hay varios lugares interesantes donde alojarse y comer. 
Muy recomendable visitar el Cañón del Río Mao y la pasarela que se encuentra al lado del Albergue de la Fábrica de la Luz." 

Rphotographybymichel


POEMAS ❤🖤🤍

Sueños...
Sueños...

Sueños en la noche

La amaba exclusivamente, sólo a ella, y nada del mundo me desviaría de ese camino.

Me puse a pasar revista a la evolución de aquel amor. ¿Evolución? No había habido evolución. Había sido instantáneo. Pero, bueno, y me asombré al pensar en que adujera esa prueba, pero, bueno, si hasta el hecho de que mi primer gesto hubiese sido de rechazo era una prueba de que reconocí la atracción. Le había dicho que no instintivamente, por miedo. Repasé toda la escena en el baile la noche que abandoné mi antigua vida. Venía hacia mí, del centro de la pista. Yo había echado un vistazo rápidamente a ambos lados, sin poder creer que me hubiera elegido a mí. Y después pánico, a pesar de que me moría por arrojarme en sus brazos. ¿Acaso no había sacudido la cabeza vigorosamente? ¡No! ¡No! Casi insultante. Al mismo tiempo, me estremecí por miedo a que, aun cuando me quedara allí para siempre, no volviese a dirigirme la mirada. Entonces supe que la deseaba, que la perseguiría inexorablemente, aun cuando no quisiera saber nada conmigo.

rphotographybymichel.simdif.com

♥️

Vino traicionero.


Sentados en el restaurante con una luz tenue, se miraban de reojo mientras se decidían por los platos exquisitos que iban a comer. Hacía tiempo que no pasaban un instante agradable, el hombre alza la mano para que el camarero se acerque y le pide un vino tinto, carraspea y habla con la mujer, mientras agitaba las pestañas. El camarero les sirve una copa de vino a cada uno, ambos saborean sin prisas, en ese instante la mujer siente un calor intenso en su cuerpo, deja caer los zapatos, poco a poco las piernas escalan por el cuerpo del hombre, acariciándolo con las medias negras de seda; él lejos de molestarse acaricia la mano de su acompañante, vuelve a beber un poco de vino y siente una hoguera de pasión. No puede evitar servir un poco más de vino, sentir las manos como acarician las piernas por debajo de la mesa, puede sentir cómo los pies juegan con su hombría, se arma de valor, besa su mano con ternura, pero no evita una mirada de lujuria.

La temperatura corporal de ambos se enciende peligrosamente, ambos deciden pagar el vino traicionero, ir a algún sitio privado para aumentar esa atracción que sienten el uno por el otro.

rphotographybymichel.simdif.com


♥️♥️

¿Qué somos? ¿Amantes?

No, no lo creo, porque los amantes se desean

y se necesitan a cada instante.


¿Amigos con derechos?

No, no lo creo, porque los amigos con derechos

buscan cualquier pretexto para estar juntos.


¿Novios?

Tampoco, porque los novios se mandan mensajes lindos, se dedican canciones, se extrañan y se buscan para pasar el día juntos.


¿Momentos bellos?

Sí, eso somos, solo eso, momentos llenos

de ganas y deseo, con un poco de lujuria

y un toque de pasión, nos buscamos,

nos satisfacemos, nos quitamos las ganas

y nos encontramos nuevamente hasta que

un nuevo deseo nos pica la piel y nos alborota el alma.


¿Entonces qué Somos?

Somos lo que tú y yo queremos ser, en el momento, en el lugar y en la oscuridad de esa habitación lejos del bullicio de la gente, del otro lado de nuestra realidad. Eso somos.


Momentos robados de felicidad, eso somos,

“casi algo", eso somos.

rphotographybymichel.simdif.com


Botamos de menos a alguén cando xa non está. Queremos o que non temos Ignoramos aos que nos queren. Amamos aos que nos ignoran. As morenas queren ser loiras. Os baixos, os altos. Sorrimos mentres choramos por dentro. Estás alí, en silencio, pensando nesa persoa en voz alta. Queres escribirlle... pero non. Lembramos a quen debemos esquecer. Atraémonos polo que nos doe. Dicimos "acabouse" cando queremos máis... Ou quizais só queremos que reaccionen. Pensas que quen te fai feliz... é quen te fai chorar. E digo ben, pensas. Bicamos ras que nunca se converteron en príncipes. Piñeiro por esa persoa pero o orgullo supera ti. Pensamos moito e sentimos pouco. Deixamos pasar trens... que non volven. Así somos... ás veces...


rphotographybymichel.simdif.com


pienso en ti 

Y mis labios tiemblan 

Te aclaman sumergido en la distancia grito tu nombre 

Y tu no estás ,

Cada vez más lejana, más distante , 

Acaso no sientes como te extraño ,

Mi corazón no sabe de tiempos ni esperas ,

Tu lo enseñaste a extrañarte , le contastes 

Cómo está aderido a ti desde siempre ,siempre estás en mi pensamiento 

Te volviste mi Dulce obsesión ,

Cada noche espero tu precencia tus dulces palabras llenas de amor y poesía , ven mi piel te nesecita mis manos desean tocarte sentirte ..

Ven no tardes Dulce amor 

De mi vida ,,,...


rphotographybymichel.simdif.com


Ella no tiene una varita

mágica en su mano. 

La magia  es su mano, 

su sonrisa, sus  ojos, 

su pelo, su boca, su alma, 

ELLA. 

              rphotographybymichel.simdif.com


Aunque no lo sepaste ando queriendo intensamentea todas horas, convirtiendo mis deseos por tu cuerpo en desvaríos y poemas.


Te veo atentamente como veo las estrellas, tan lejanas, pero tan bellas, qué es imposible dejar de mirarlas.


Aunque no lo sepas te ando queriendo con total alevosía, haciéndote protagonista de cada verso y fantasía.


Te he visto como si fuera cierto desnudarte entre mis sueños, te he bebido a sorbos como un vino qué prevalece en los labios. 


Aunque no lo sepas

          rphotographybymichel.simdif.com


Aún existen los hombres buenos

También hay hombres rotos, de esos que traen la mirada triste, pero viven con una sonrisa en los labios. 

Hombres que han sido lastimados, traicionados y humillados. 

Hombres que aman bonito, que te tratan bonito y aún así no los han valorado. 

Claro que hay hombres que sí valen la pena, de esos que van por la vida soñado con que llegue alguien que les alegre los días, el corazón y la vida. 


También hay hombres que se entregan por completo, que te cuidan y respetan, que te vuelven su prioridad; tal vez sean pocos, pero los hay y andan por ahí esperándo que a su vida llegue una mujer a su medida, alguien que los llegue a amar con mucha intensidad. 

Aún existen los hombres buenos, amables y caballeros, a los que les gusta el amor a la antigua, los que te dedican canciones, te escriben cartas y aman sin medida.


También hay hombres rotos, han sufrido y han llorado, la vida no los ha tratado tan bien y aún así siguen siendo buenos, tienen un corazón noble y son sinceros. 

Si te topas con uno de ellos, no lo dejes escapar porque esos hombres valen oro... Son ese tipo de hombres que saben amar de verdad y nunca te van a lastimar.

                  rphotographybymichel.simdif.com


No somos la pareja perfecta, 

discutimos por cualquier tontería, 

somos polos opuestos 

y casi nunca estamos de acuerdo, 

pero nos amamos y deseamos. 

Yo soy su ángel 

y ella el diablo que me incita a pecar. 

No somos la pareja perfecta, 

pero hay lealtad 

y perversidad entre nosotros, 

nos volvemos cómplices 

y amigos;

nos gusta escaparnos de vez en cuando para romper con la monotonía 

y amarnos como si fuéramos amantes prohibidos. 

Hoy tengo una cita 

y no hay nada más excitante que mi mujer vea en mi a ese hombre que provoca su morbo y desata su deseo. 

Suspiros de mi corazón 🖤


rphotographybymichel.simdif.com



Ella también tiene

momentos difíciles, 

días oscuros en los que su  luz

se apaga por un momento, 

pero que luego aparece

con más intensidad. 

              rphotographybymichel.simdif.com


 Ella es;

romántica, sencilla, alegre y atrevida. 

Tiene portes de reina, alma de niña, 

distraída pero con una hermosa sonrisa. 

         rphotographybymichel.simdif.com



Ella prefiere abrazar

la soledad, que andar

por ahí, entregándole

el corazón a

cualquiera. 

               rphotographybymichel.simdif.com


Ella es;

La chica ruda de corazón blando, 

la de alma rebelde, con una caótica sonrisa. 

La que ama su rareza con locura

y sobre todo, la libertad de  ser auténtica. 

               rphotographybymichel.simdif.com

LA TRANQUILIDAD NO SE NEGOCIA


Con el tiempo aprenderas a frenar la lengua, a no reaccionar cada vez 

que escuchas o ves algo que no te agrada. 

Entonces, aprendes a retirarte, a evitar esos lugares o personas que te hacen sentir incómodo.


Y comienzas a proteger tu paz, 

tú círculo se vuelve cada vez más pequeño, y a su vez, más saludable. 


A esto yo le llamo inteligencia emocional. 

Hay que aprender a elegir las batallas, 

no todo el mundo merece tu atención, menos tu compañía.

La tranquilidad no se negocia.

    rphotographybymichel.simdif.com


SUSPIROS DE MÍ CORAZÓN 

No pierdas tiempo con amores que no te llevan a ningún lado, con caricias de unas cuantas noches, no te conformes con abrazos que no te hacen sentir cómo se te reinicia la vida después de un largo día ni con besos amargos que solo endulzan momentos. 

No pierdas tiempo con un hombre común, con uno que no tiene pasiones y aspiraciones en la vida, con quien se queda viviendo en el pasado y se lamenta todo el tiempo de sus penas, con quien no tenga intenciones de formar un hogar ni te vea como la mujer con la que desee febrilmente dormir cada noche. 


No pierdas el tiempo con un hombre que no tiene aunque sea un poco de poeta, de loco y soñador, no pierdas el tiempo con quien no te busqua, con quien no se preocupa por ti, con quien no arda de amor, ni lo demuestre ni lo sienta. 

No pierdas el tiempo buscando amor donde sabes que no lo hallarás; vete, huye de donde no te hacen feliz, de quien no te haga volcar poemas sobre su piel, ni versos sobre sus labios, aléjate de quien no te inspire ni te motive, de quien no te vea como arte, como su musa. No te quedes con quien no te mire con ilusión, con pasión, con amor, huye de donde solo te hacen perder el tiempo. 


No pierdas el tiempo con un hombre de poca fe, con quien no sienta ternura por los animales, con un hombre que se siente macho y por eso no llora, no pide perdón ni es caballeroso y mucho menos sentimental. 

No pierdas el tiempo, pero sobre todo, nunca te quedes donde no saben amar, donde no te hacen vibrar. 

Suspiros de mi corazón, poesía de mi alma 🖤

NAS LAMAS DO PECADO

Fuxía como podía da conexión que no seu instinto de muller a facía ceder, a facía caer ante a indignación dos meus impulsos de home, tiña medo e era lóxico porque se enganaba ao seu home quen sabe como reaccionaría, estaba celoso e, por suposto, tiña motivos suficientes para iso por ter unha muller divina, fermosa en todos os seus atributos. Ela veu ver a miña reacción, escoitar a miña voz, gustáballe a miña camisa, a gravata, a mirada dos meus ollos, buscoume nas redes sociais, estivo pendente das miñas fotos e naqueles breves momentos nos que o seu aroma invadiu os meus instintos mentres buscaba a escusa ou como dicir as palabras exactas para facela tremer e volverse tola. Era só unha cuestión de oportunidade, un encontro no que estamos sós e alí sen poder facer absolutamente nada ía bicala.- Que fas volveches tolo?- Si que estou tolo, ti volves tolo!- Poden vernos, vainos matar a ti e a min.- Só se se entera e non creo que llo digas.-Que Deus me perdoe, pero quérote, ti es o meu guapo, o meu poeta, faime soñar, tremen as pernas por ti, sinto o teu corpo e síntote dentro de min...A miña pel quérete todas as noites, os meus peitos ponse ríxidos e unha choiva incesante cae do fluxo da miña barriga.

Ela fuxiu como puido, pero dende entón da rutina, da falta de atención e en segredo veu aos meus brazos para calmar a miña sede e a súa loucura, para deixar as marcas das súas uñas no meu peito, para chegar aos meus soños. , fíxose na musa, nas chamas dun inferno no que me derreteu a alma, queimando o meu pracer, queimando a súa culpa.

            rphotographybymichel.simdif.com 🤍


PENSAMIENTOS Y ALGO MÁS ❤


Hay días en los que llueven más los recuerdos.

Días donde la melancolía se siente como una triste melodía. 

Días donde se empapan las pupilas y se lloran letras.

donde el pensamiento se llena de momentos.

Hay días que el viento acaricia tu rostro y recuerdas aquellos besos.   

Recuerdas todos los versos que han nacido de ese amor.

Hay días que aunque parezca nublado el cielo...

Aún existe la luz de ese amor en tu corazón. 

Y recuerdas los días que no volverán...

Las sonrisas que se han guardado en el baúl de los tesoros más preciados.

Hay días que la soledad llega como una suave brisa...

Que te hace suspirar y jamás olvidar. 

Hay días que late más rápido el corazón. 

Recordando por siempre ese bello amor.

              rphotographybymichel.simdif.com


NO TE VOY A PEDIR 


No te voy a pedir que me des un beso.

Ni que me pidas perdón cuando creo que lo has hecho mal o que te has equivocado.

Tampoco voy a pedirte que me abraces cuando más lo necesito, o que me invites a cenar el día de nuestro aniversario.


No te voy a pedir que nos vayamos a recorrer mundo, a vivir nuevas experiencias, y mucho menos te voy a pedir que me des la mano cuando estemos en mitad de la ciudad.

No te voy a pedir que me digas lo guapa que voy, aunque sea mentira, ni que me escribas nada bonito.

No voy a pedirte que aparezcas en la puerta de mi casa con una rosa como tanto me gustaría.


Tampoco te voy a pedir que me llames para contarme qué tal te fue la noche, ni que me digas que me echas de menos.

No te voy a pedir que me rías las gracias, ni que hagas el tonto conmigo cuando mis ánimos están por los suelos, y por supuesto, no te pediré que me apoyes en mis decisiones.


Tampoco te voy a pedir que me escuches cuando tengo mil historias que contarte. No te voy a pedir que hagas nada, ni siquiera que te quedes a mi lado para siempre.

Porque si tengo que pedírtelo, ya no lo quiero.


                             


Querido Papa Noel:

Querido Papá Noel:

                                   Ya no sé si haces magia o no. Solo sé que lo que mi corazón y mi alma desean como lo desean muchísimas personas en el mundo tu no lo puedes traer. Ni usando toda la magia del universo podrás ocupar las sillas que han quedado vacías dejando agujeros en el pecho. Yo sé que no es mala voluntad simplemente escapa de tus posibilidades.

                                  Pero quizás puedas traernos luz a nuestras vidas y un poquito de calor a los corazones, quizás puedas pedirles a quienes están en las estrellas que nos manden señales para que no nos sintamos tan solos, para que podamos mantener viva la esperanza de que solo ha sido un breve adiós y que volveremos a encontrarlos, todos tenemos gente amada que cuando lleguemos al cielo lo primero que haremos será buscarlos y abrazarlos tan fuerte y tanto como dure la eternidad. Ayudanos a creer que todavía hay magia en la Navidad.

                                   También quiero pedirte que le des a la humanidad un baño de empatía, que estamos metidos en un juego cruel como la ruleta rusa y todos los días muchos pierden, que nunca nos hemos sentido más frágiles que ahora y nunca hemos tenido tanto miedo en el cuerpo. Trae por favor tremendas bolsas de empatía, de compresión, de amor al otro, de consuelo para que juntos podamos ayudarnos los unos a los otros para que la carga no sea tan pesada. 

                                      Qué a nadie le falte una mano a la que aferrarse, un abrazo que le haga sentir que quedan cosas lindas por vivir, yo no soy de suplicar mucho pero te suplico que no dejes que nadie llore en soledad, abremos los ojos para socorrer al afligido y no importa si estamos iguales que nadie se sienta solo.

                                   Ya vez está carta es distinta a muchas que recibirás pero aunque sea por una noche haznos sentir que aunque haya sillas vacías estamos todos juntos de nuevo alrededor de la mesa. ¿sabes qué? sé que es mucho lo que pido pero somos muchos los que sentimos que cada vez tenemos menos fuerza, trae de nuevo la magia de Navidad, que estén tan presentes que no nos demos cuenta que hay sillas vacías.

                                    Gracias,
    
                   rphotographybymichel.simdif.com

O TREN DA VIDA

O tren da vida,

A vida é como unha viaxe nun tren, coas súas estacións, os seus cambios de vía, os seus accidentes! Ao nacer subimos ao tren e coñecemos aos nosos pais, e cremos que sempre viaxarán ao noso lado, pero nalgunha estación baixarán deixándonos sós na viaxe. Do mesmo xeito, outras persoas subirán a bordo, serán significativas: os nosos irmáns, amigos, fillos e mesmo o amor da nosa vida. Moitos baixarán e deixarán un baleiro permanente.. Outros pasan tan desapercibidos que nin nos damos conta de que deixaron os seus asentos!! Esta viaxe estará chea de alegrías, tristezas, fantasías, esperanzas e despedidas. O éxito consiste en ter unha boa relación con todos os pasaxeiros, en dar o mellor de nós mesmos. O gran misterio para todos é que non sabemos en que estación baixaremos, polo tanto, debemos vivir da mellor maneira, amar, perdoar, ofrecer o mellor de nós mesmos... Así que, cando chegue o momento de desembarcar e o noso asento segue baleiro, deixámoslle fermosos recordos aos que seguen viaxando no tren da vida!!!! Deséxoche que a viaxe no teu tren para o ano que vén sexa cada día mellor, colleitando éxitos e dando moito cariño. Ah! Grazas a todos por ser pasaxeiros do meu tren. Bo Nadal e feliz ano 2022! 💖 💖 💖 Este recordo é do ano 2009 e é curioso como co paso do tempo certas frases cobran cada vez máis significado. Deséxoche todo o mellor para o ano que vén. 

NADIE ENSEÑÓ A DOSIFICAR ME


En el amor 

me tocó estar en el bando 

de los que aman,

de los que flotan,

de los que tiemblan,

e igual romantizan una hoja cayendo en el otoño 🍁

que una lágrima resbalando por un:

“¿fue bonito, verdad?”


Los hombres también sufren de insomnio


Él la extrañaba a todas horas, pero especialmente por las noches, justo cuando el maldito insomnio lo acechaba, le hacía falta el contacto de su cuerpo tibio, de su barbilla sobre su pecho, de su risa escandalosa que rompía todo silencio y soeldad. Ni siquiera; ni por muy fugaz que fuera el momento el amargor del cigarrillo lograba quitar de su boca el sabor de sus besos, tampoco el humo lograba camuflar un poco su olor... ese olor mágico que llevaba sus prendas, el que desprendía de su piel y el que aún guardaba su habitación. 


Nunca le había hecho tanta falta alguien, hasta que apareció ella con sus ojos grandes y su cara de ángel; logró enamorarlo y después se marchó. Él se había enamorado como un loco y de pronto lo dejaron solo. 

Los domingos sin ella le llegaron a pesar tanto o más que los Lunes más solitarios. 

Le pesaban los ojos, el cuerpo y la vida misma. El alcohol era una pequeña cura que se hacía cada vez más cruda cuando a su realidad volvía.


Los hombres también sufren de insomnio, también extrañan y también se enamoran quedándose ahí a mitad del camino con el corazón terriblemente destrozado, los hombres no solo extrañan cuerpos ni noches de sexo; ellos también extrañan y les duele no tener ese amor que creían sincero, les duele el engaño y la traición. 

Hasta el día de hoy no deja de extrañarla, no hay día que no piense qué fue lo que hizo mal ni noches que sus insomnios lleven su rostro... Él cree ver su silueta rondando por la habitación. 

Suspiros 🖤



Soy de los que se entregan por completo, 

nadie me enseñó a dosificarme;

y amanezco con resaca 

cuando abuso del amor,

y es que siempre abuso...

por si no hay mañana.


En mi piel no hay armaduras, 

ni blindajes, 

ni corazas;

me gusta sentir el amor corriendo,

dejando grietas,

raspando;

hay secuelas de caricias, 

cicatrices de guerra,

heridas de paz,

y una pequeña marca en mi clavícula 

que nadie hizo, 

pero yo me dibujé.


 Ella es poesía ..

Una mujer loca y atrevida ,

con metas y aguerrida ,

lleva pólvora entre sus piernas ,

esperando la chispa ,

que la encienda ,

pero ella no se hizo para cualquiera ,

pues el infierno y el cielo ,

se crearon para entretenerla ,

ella es poesía ,

de esa que engancha a leerla .


Su piel el lienzo ,

que me incita a en braille leerla ,

con las yemas de mis dedos ,

recorrerla ,

en su mirada lleva polvo de estrellas ,

una piel blanca y tersa ,

una mente que me desafía y me incendia . 


En braille eternamente deseo leerla ,

recorrerla lento ,

desafiando su mente ,

hurgando en sus adentros ,

esos rincones perfectos ,

donde guarda su escritos ,

sucios y traviesos ,

para con un par de dedos ,

leerla y humedecerla …..


Ella es poesía ,

dinamita pura ,

pero repito ,

no es para cualquiera ,

debes aprender a leerla ,

desafiarla no sólo en la cama ,

también escribirle poesía sucia y tierna... 

💙💙💙💙

No me avergüenza

lo idiota que fui

por tantos poemas

que nunca entregué,

el valor lo reservé

para pedirme perdón

por equivocarme tantas veces

de destinatario.


Si pudiera pedir un deseo,

me gustaría que quemara menos

el frío que queda 

después de un adiós,

siento tanto

y me cuesta tanto anestesiarme...


En el amor 

me tocó estar en el bando de 

los que nunca pierden, 

porque gana siempre 

quien más ama.


Del olvido no podría contarles,

eso señores,

¡eso aún no sé qué es! 


(nadie me enseñó a dosificarme]

rphotographybymichel.simdif.com

  🔜

 Con el tiempo vamos reduciendo equipaje emocional, reducimos necesidades y las opiniones de los demás nos dejan de importar. 


Puede que el tiempo solo sea una excusa o puede que realmente veamos la vida con más claridad. 


Empezamos a vivir de acuerdo con lo que sentimos, sin actuar, sin fingir, sin temor a ocultar una sonrisa o las lágrimas de un mal día.


Comenzamos a dejar de juzgar, porque te das cuenta de que cada uno elige su vida, unos la que soñaron, otros la que les tocó... 


Aceptas que todo es un continuo cambio, que los dramas pasan y la vida sigue su curso. 


Que algunas personas se quedan y otras se van. 


Que los amores son para siempre o solo para un rato. 


Que una sonrisa de un niño puede cambiar tu mundo. 


Que nada es casualidad. 


Que el destino existe. 


Y finalmente entendemos que todo se reduce a estar en paz con uno mismo.  


A vivir sin miedo, sentir cada momento como único, sonriendo, llorando, gritando, bailando, queriendo y sintiéndote pleno solo por tener la suerte de estar Vivo. 

¡Eso es la verdadera Felicidad!

            rphotographybymichel.simdif.com


INCERTIDUMBRE


He intentado llamarte

queriendo remediar el momento

de la vieja insolencia inmadura

con que revestía mi verbo,

renegando del murmullo agrio

con que hería tu pecho.

Reflexiono, ¿Si es la culpa?

o el deseo insatisfecho de saber:

¿Como estarás?

¿Si lograste salir del infierno

al que te sentencié

orillándote al olvido?

He intentado llamarte,

pero la cordura se antepone

a la curiosidad,

a la falta que se pasea

por los remolinos

del remordimiento.

Nunca piensas que lastimas

hasta que la vida te cobra,

hasta que el karma se presenta

disfrazado de doblez

y te inunda de realidad.

La palabra perdón

se ahoga entre la comisura

de los labios,

y el suspiro rebelde

que no quiere salir.

Y te paseas por los laberintos

del tiempo,

dudando,

titubeando,

balanceándote entre el,

que será de ti.

Y el,

no quisiera volver a lastimarte.

No quiero que la imprudencia

reabra viejas heridas

o que el rencor aflore

y me moje de improperios.

Tal vez un día te llame

y tú perdonarás mis excesos,

y la oración mágica

de: 

nos paseará entre sus letras

reviviendo nuestros más

lindos momentos,

¡Oh dios!

¡Si pudiera llamarte un día!

           rphotographybymichel.simdif.com



CONTRA LAS CUERDAS

La primavera sabe que con el tiempo, el verano y el otoño llegarán, secarán y arrancarán sus hojas, su canto a la vida.


Y aun así sigue resurgiendo, imparable, cada año, cada vez. Con la misma fuerza. Pese a saberse finita, pasajera, efímera.


Ahí está la clave. En darlo todo a sabiendas de que todo esto se acaba. 

Y hacerlo igual. Y más. Y mejor. 

Sin miedo.

rphotographybymichel.simdif.com

      VIVI LA VIDA


Horas, minutos e segundos para rematar un ano, ou máis ben para vivilo e espremelo ata a última milésima. Pechamos etapas, feridas, portas, unhas que non conducen a nada e outras que non teñen saída nin o farán nunca.

Catro tempadas, doce meses que nos ofrecen o que foi e será. Abre fiestras á esperanza, á ilusión e aos teus soños e deixa que te collan de forma inesperada e sen previo aviso en canto pisas o novo ano, o que vén.

Non será unha vida nova non, porque a túa vida está en camiño, pero terás mil oportunidades de caer e volver levantarte. Para coñecer cousas novas, probar outras, loitar e fracasar. Para gañar batallas e guerras, sendo ti en esencia, ninguén máis.

Pecha os ollos, quere o que é verdadeiramente inimaxinable, visualízao na túa mente e intenta conseguilo, porque só é imposible aquilo polo que nunca se loita.

    

rphotographybymichel.simdif.com



"ESPERO DONDE SEMPRE


"

Espero por ti onde sempre... Sentado e cun cigarro na man, quizais mentres o fago lerei algunhas páxinas dun libro, para mitigar este afán de terte nos meus brazos. Espero por ti onde sempre... Cos ollos perdidos para ningures, atrapados nesta agonía sanguenta dos últimos minutos (ou horas segundo os casos) de agardar para dicirche o moito que te quero. Espero por ti onde sempre... Lembrando aquelas horas pasadas con risas, bicos, xogos e algunhas paixóns que non cabe mencionar neste momento, para contrarrestar a tortura da túa ausencia. Espero por ti onde sempre... Nese lugar que foi testemuña do noso primeiro encontro, do noso primeiro bico, e que tamén foi testemuña das horribles despedidas do día seguinte. Espero por ti onde sempre... Baixo esa árbore de poucas follas que foron teito de tantos pensamentos que me perseguen, mentres a impaciencia me roe polos teus constantes atrasos. Espero por ti onde sempre... Sentado, fumando, pensando como facer dese día algo diferente, preparando as miñas mellores palabras, aínda que me esqueza todo cando te vexa de novo. Espero por ti onde sempre... Anhelo de bañarse no teu aroma, soñando con esconderte no teu colo, implorando a túa mirada, desexando a tenra salvaxía dos teus bicos, percorrendo con pensamento os teus recunchos prohibidos, coa pel que se ergue coma se querendo coñecerte, co corazón apurado. á espera dese momento. Espero por ti onde sempre, por que amor, sempre te espero.

© Derechos Reservados de Autor 


         ♥️ rphotographybymichel.simdif.com



 XVI


Prometo que xa non te busques nos meus soños, aínda que veñas a eles da nada, prometo esquecerte, aínda que sei que o esquecemento será lento, Prometo non quererte máis aínda que sinto este baleiro, Prometo que farei todo o posible para non derramar outra bágoa por ti, nin desexarei o teu regreso.

Prometo amarme primeiro, mirarei o meu reflexo no espello, lavarei a cara, Debuxarei o meu sorriso, cambiarei o estilo de levar o meu cabelo, Me vestirei con cores alegres e esquecerei este gris que me deixaches, e sairei deste encerro, desta agonía de morrer paseniño, visitarei lugares coloridos onde reinen a alegría e a risa, e contagiareime dela, escribirei sobre cada lugar que vexo, o ceo, o mar, dos paxaros e do seu fermoso canto, dos nenos correndo polos parques, da súa alegría e da súa inocencia de amar, escribirei sobre os meus desexos e soños, pero un deses onde non existías, escribirei na terra mollada cando ande baixo a choiva, pode chorar, pero as miñas bágoas perderanse coas pingas de choiva que corren da miña cara ata as pozas.

Escoitarei música alegre, bailarei, rirei do bonito e do sublime, dende hoxe empezo unha nova vida, xa non me verás sufrir nin alimentar o teu ego, xa non escribirei máis de ti, esta vez quererei primeiro a min mesmo, prometo non buscarte máis nas miñas lembranzas, Comezarei a miña nova historia sen ti


         rphotographybymichel.simdif.com


❤Atrevote... 


Atrévote a mirarnos sen bicarnos, murmurar o meu nome e non probalo...

Atrévote a facerme dano sen facerme dano... Atrévoche a mirarme con esa mirada brillante e doce, sen perder un momento no mar profundo dos meus soños...

Atrévote a que me queiras tanto non teñas dúbidas de que son o amor da túa vida...

Atrévote a abrazarme sen tocarme para despoxar a miña alma, escudriñando as profundidades do meu ser...

Atrévote a crer que ninguén te quere como eu...

Pero... Tamén che reto a que se algún día a túa mirada, o teu desexo, o teu pensamento, a túa entrega, os teus bicos, os teus soños e o teu amor, dilúense e Deixarei de ser para ti o que son agora; nunca esquezas que o meu maior reto foi conseguir o teu amor...

... Aínda que só fose por un instante.


           rphotographybymichel.simdif.com ❤


        

     VOLVER


Despedímonos tantas veces que dubido que esta historia teña un final


Aquí estamos, mirándonos unha vez máis aos ollos, abrigando cada un a esperanza de que esta vez seremos capaces de facer as cousas ben, sen facernos dano, sen levar a menos, sen enganarnos. Aquí estamos intentando non movernos tanto para que o que rompemos acabe curando.

Despedímonos moitas veces, tentamos moitas veces facelo funcionar, perdemos credibilidade con nós mesmos. Prometemos non buscarnos de novo e en calquera momento de debilidade xa nos atopamos xurando amor eterno e explicando o difícil e ata imposible que é a vida sen o outro.

Pero non fixemos posible a vida xuntos, por unha ou outra razón sempre acabamos facéndonos dano e dándonos motivos para afastarnos. Canso de explicar o que me doe e parece que non che importa. Cansas de agardar o que parece que nunca virá de min. Contribuímos á nosa felicidade, pero ao mesmo tempo temos a capacidade de sacar o peor do outro.

Ás veces sinto que o que nos mantén unidos non é o amor, senón unha especie de reto persoal, que nos empuxa ao complicado e ao que algúns chaman a miúdo o drama da vida. Volvémonos adictos á descarga de adrenalina dunha relación que nunca estivo tranquila. A incerteza de non saber se mañá estaremos alí limitanos de facer plans, énchenos de adrenalina, ansiedade e medo.

Paramos, retomamos, pero non fomos capaces de desligarnos uns dos outros. É unha historia que poderiamos chamar tóxica, na que moitas veces xogamos a facernos dano. Ti coa escusa de sentirte ameazaches a túa liberdade, eu coa miña posición desafiante e reivindicativa. Ao final parece unha guerra de poderes, onde non buscamos querernos, senón que o outro se incline ante as nosas peticións.

Non podemos seguir, pero tampouco podemos rematar. Nin sequera centos de quilómetros puideron facer o mesmo para disolver un nexo que parece irrompible e é que dentro de todo, dentro do que non aceptamos, dentro de toda a guerra que nos damos, engañámonos, coidámonos. , querémonos, desexámonos e resultamos ser a mellor compañía uns para os outros.

Ao fin e ao cabo que merecemos, ti es o meu espello e eu o teu, ás veces penso que somos tan parecidos, cando che esixo algo, unha voz adoita falar dentro de min e me pregunta se está contigo ou comigo, porque ben sei que as miñas accións non son coherentes coas miñas demandas...

Entón cedo, pero non porque sinta que merezas condescendencia, senón porque ao final non son mellor que ti. Aínda así, iso non calma a miña rabia, porque sei os meus motivos, sei os meus límites, as miñas intencións e do que son capaz... Pero de ti, non sei moito, ou quizais sei moito e isto faime cuestionar a miña autoestima ou o que son teño que aprender que non podo facelo.

Mentres tanto estás aquí e dalgún xeito o meu corazón está feliz, os meus ollos brillan, porque aínda que sei que non te necesito, síntome como na casa cando estou preto de ti. Non sei se será para sempre, se en pouco tempo volveremos despedirnos. Só sei que me gustaría aprender o necesario para poder estar xuntos sen facernos dano, sen ter que buscar outra cousa fóra e sen ter un plan B en mente porque o noso non funciona.

Gustaríame que as nosas enerxías se centren en ser para o outro e que os medos permanezan fóra... Só desexo que nesta oportunidade de aprender a amar e ser amado, xa foses o meu único mestre, o meu único discípulo e eu o teu. único mestre e o teu único discípulo.

Por eses amores que parecen non ter fin...  

             rphotographybymichel.simdif.com ❤


VESTIXIOS

Era uns anos máis novo ca min e atopou nas miñas letras o que buscaba... Atopou o amor, a paixón, os desexos e a sedución; tamén atopou vestixios de dor e de soidade que, na súa imaxinación, no seu pensamento estaban as palabras que abrían as portas da súa alma para transportala a ese amor inesquecible de xuventude, un amor que a pesar do paso do tempo deixara profundas aquelas pegadas. nos sucos do seu corpo. Era inexplicable o que acontecía nos espazos da súa pel cando nos momentos que podía, momentos de silencio, momentos de soidade, loucura e intimidade, pousaba os ollos nas letras do seu poeta... Quen era aquel home? Describe con fina precisión e exactitude situacións nas que ela foi a protagonista, acontecementos que lle sucederon na realidade e que, nos trazos, nas pingas da súa pluma facíana tremer. -Poeta, hei entendo que moitos somos así amando en silencio. -Os meus escritos son profundos, estou condenado a un amor prohibido. - Ás veces non podemos falar nin confesar e buscamos un refuxio, as túas letras son as miñas ás. - Fai ben o silencio é o teu maior acto de rebeldía. -Levo moitos anos sen saber del e dese amor que aínda vive no meu corazón. - O destino é unha ruleta que xira e non sabemos en que número ten que parar. -Poeta nunca o podo esquecer, é incómodo coma a tortura nun cárcere, pero non se pode facer nada, cada un dos dous fixo a súa vida e iso para min é a cadea perpetua que relatas, unha cadea que podo romper. enche a miña alma, acende o meu latexo, treme os meus suspiros na paixón nos desexos que a fas renacer na

Cando te namoras da alma do outro, non hai nada que buscar

Podes escapar se te namoras do que ves a simple vista, pero se a túa alma se conecta con outra e decide non soltar, non terás onde correr, non haberá moito máis que buscar , ou a esperar. Atoparáste nun estado que non quererás deixar ir.

E aínda cando a nosa alma saiba de desapegos, dentro deste corpo mortal, buscará a maneira de ancorarse a aqueles que descubren o seu ser máis aló da intimidade clásica.

Sabrás que te namoraches da alma de alguén cando sintas o seguinte:

paz na súa presenza

Aínda que non estean en contacto directo, o mero feito de telo preto dáche tranquilidade, sentes un estado de benestar.

Escolle esa persoa a diario a pesar das diferenzas

Logras que o equilibrio favoreza sempre o que ese alguén representa, entre as súas luces e as súas sombras, quedarás co que ilumina a túa vida.

Sempre buscarás o seu máximo ben

Isto aínda que non te inclúa, atoparás un xeito de que esa persoa se beneficie das túas accións, aproveite as mellores oportunidades e sempre pretende manter o seu benestar.

Admiración

Mirar co corazón permítenos apreciar mellor as calidades, detallar os talentos, mirar a beleza que vai máis aló do aspecto físico. Recoñecer os seus dons, os seus esforzos e magnificar esa persoa sempre que sexa posible, é un sinal máis de que te namoraches da súa alma.

A intimidade está noutro nivel

Os espazos de intimidade non só buscan un contacto de satisfacción sexual, senón que tamén buscan a conexión sublime entre dous seres que senten pertencer entre si. Ás veces nin sequera necesitarás tocar a esa persoa para sentir que estás facendo o amor con ela.

Lealtad

Fará todo o que estea no seu poder para garantir a súa integridade. O respecto sempre estará presente e non será necesario que alguén estea mirando para ti, que faga o que cres correcto.

coidarás desa persoa

En todo o que isto representa, coidarás esa persoa e a relación que teñas con ela. As súas cousas cotiás, as máis básicas ou as máis complexas, a súa alimentación, o seu descanso, o seu benestar... serán do verdadeiro interese para vostede.

Non necesitarás a ninguén máis

En canto ás parellas, non terás que mirar de lado, porque a plenitude que sentirás encherá os teus espazos, os teus pensamentos e non poderás pensar en romper a confianza que sustenta a relación.

Amarás incondicionalmente

Este pode ser o punto máis difícil, porque non estamos afeitos a amar deste xeito, pero esta é a única forma real de amar. Independentemente do que a persoa faga, diga ou omita, permanecerá o sentimento que lle garante un lugar especial a esa persoa no seu corazón. Mesmo cando decidan racionalmente afastarse uns dos outros, o amor prevalecerá.

Se te namoraches da alma dunha persoa, darás conta de que o que viviches ata ese momento só parece formar parte dunha preparación, quizais para que comprendas as diferenzas entre o que se sente ao ter tradicional. amores e amores da alma... dúbidas, é porque ese amor non che chegou, porque unha vez que o vives, unha vez que te namoras da alma allea, só tes que deixarte ir, non hai forma de resistirnos. , non hai maneira de negarnos... Xa non hai nada que buscar...

Cando o vivas, goza e mantén o teu ego o máis lonxe posible, que é o único capaz de destruír este tipo de unión.

        rphotographybymichel.simdif.com❤


Líneas sin papel

- A túa familia non sabe cantas dificultades e presións atravesas na túa vida cotiá ou no teu traballo.

- E o teu traballo non coñece as circunstancias da túa vida e do teu fogar.

- Os teus compañeiros, amigos e seres queridos non entenderán o tamaño das novas e antigas responsabilidades que están por riba de ti.

- E a túa parella sempre está esperando amor e apoio incondicional de ti, non entenderá a cantidade de presión pola que estás pasando por moito que lle fales e lle expliques.

En conclusión:

Ninguén se sente por ti excepto por ti mesmo por moito que a túa parella te queira... Ninguén entenderá o que realmente estás pasando e é moi probable que non aprecien os teus esforzos.

Lembrade que ninguén sabe o que aperta máis os zapatos que quen os leva!!

Só segue así... Loita... Loita!!!

        rphotographybymichel.simdif.com❤


PERDONA SI TE SIGO LLAMADO AMOR

𝐴 𝑣𝑒𝑐𝑒𝑠, 𝑒𝑙 𝑎𝑚𝑜𝑟 𝑑𝑒 𝑡𝑢 𝑣𝑖𝑑𝑎

𝑛𝑜 𝑡𝑖𝑒𝑛𝑒 𝑢𝑛 𝑐𝑢𝑒𝑟𝑝𝑎𝑧𝑜,

𝑛𝑜 𝑒𝑠 𝑒𝑙 𝑚𝑎́𝑠 𝑔𝑢𝑎𝑝𝑜,

𝑦 𝑐𝑎𝑠𝑖 𝑛𝑢𝑛𝑐𝑎 𝑟𝑒𝑔𝑎𝑙𝑎 𝑓𝑙𝑜𝑟𝑒𝑠.

𝑆𝑢𝑒𝑙𝑒 𝑐𝑜𝑚𝑒𝑡𝑒𝑟 𝑒𝑟𝑟𝑜𝑟𝑒𝑠,

𝑒𝑠 𝑜𝑙𝑣𝑖𝑑𝑎𝑑𝑖𝑧𝑜,

𝑢𝑛 𝑑𝑒𝑠𝑎𝑠𝑡𝑟𝑒 𝑐𝑜𝑛 𝑙𝑎𝑠 𝑓𝑒𝑐𝒉𝑎𝑠

𝑦 𝑛𝑜 𝑒𝑠 𝑑𝑒𝑚𝑎𝑠𝑖𝑎𝑑𝑜 𝑟𝑜𝑚𝑎́𝑛𝑡𝑖𝑐𝑜. 

𝑃𝑒𝑟𝑜 𝑒𝑠 𝑡𝑢 𝑚𝑒𝑗𝑜𝑟 𝑎𝑚𝑖𝑔𝑜,

𝑒𝑙 𝑞𝑢𝑒 𝑚𝑒𝑗𝑜𝑟 𝑡𝑒 𝑐𝑜𝑛𝑜𝑐𝑒

𝑦 𝑒𝑙 𝑞𝑢𝑒 𝑡𝑒 𝑎𝑟𝑟𝑎𝑛𝑐𝑎 𝑙𝑎𝑠 𝑚𝑒𝑗𝑜𝑟𝑒𝑠 𝑠𝑜𝑛𝑟𝑖𝑠𝑎𝑠.

𝑀𝑢𝑐𝒉𝑎𝑠 𝑣𝑒𝑐𝑒𝑠 𝑒𝑙 𝑎𝑚𝑜𝑟 𝑑𝑒 𝑡𝑢 𝑣𝑖𝑑𝑎,

𝑒𝑠 𝑐𝑜𝑚𝑝𝑙𝑖𝑐𝑎𝑑𝑜 𝑦 𝑑𝑖𝑓𝑖𝑐𝑖𝑙 𝑑𝑒 𝑠𝑜𝑝𝑜𝑟𝑡𝑎𝑟

𝑝𝑒𝑟𝑜 𝑎𝑢𝑛𝑞𝑢𝑒 𝑛𝑜 𝑠𝑒𝑎 𝑝𝑒𝑟𝑓𝑒𝑐𝑡𝑜 

𝑒𝑠 𝑒𝑥𝑎𝑐𝑡𝑎𝑚𝑒𝑛𝑡𝑒 𝑙𝑜 𝑞𝑢𝑒 

𝑠𝑖𝑒𝑚𝑝𝑟𝑒 𝑒𝑠𝑡𝑢𝑣𝑖𝑠𝑡𝑒 𝑏𝑢𝑠𝑐𝑎𝑛𝑑𝑜.

𝐿𝑎 𝑚𝑎𝑦𝑜𝑟𝑖́𝑎 𝑑𝑒 𝑙𝑎𝑠 𝑣𝑒𝑐𝑒𝑠,

𝑒𝑙 𝑎𝑚𝑜𝑟 𝑑𝑒 𝑡𝑢 𝑣𝑖𝑑𝑎 

𝑛𝑜 𝑒𝑠 𝑒𝑙 𝑞𝑢𝑒 𝑡𝑒 𝑒𝑛𝑎𝑚𝑜𝑟𝑎 𝑦 𝑠𝑒 𝑙𝑎𝑟𝑔𝑎,

𝑎 𝑚𝑒𝑛𝑢𝑑𝑜 𝑒𝑙 𝑎𝑚𝑜𝑟 𝑑𝑒 𝑡𝑢 𝑣𝑖𝑑𝑎

𝑒𝑠 𝑒𝑙 𝑞𝑢𝑒 𝑢𝑛 𝑑𝑖𝑎 𝑎𝑝𝑎𝑟𝑒𝑐𝑒,

𝑡𝑒 𝑎𝑐𝑒𝑝𝑡𝑎, 𝑡𝑒 𝑐𝑢𝑖𝑑𝑎,

𝑦 𝑠𝑒 𝑞𝑢𝑒𝑑𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑎 𝑠𝑖𝑒𝑚𝑝𝑟𝑒.

       rphotographybymichel.simdif.com❤


PERNAS

  Deitada na cama, amosaba as pernas apenas cubertas por unha toalla, só o suxeitador e a súa lencería de encaixe e ao lado as sabas brancas desordenadas, ao fondo o espello do seu tocador, algúns mobles da súa roupa e pertenzas. os lados, entón eu Mostrou nos seus dedos o contorno divino dende abaixo da cintura ata o xeonllo e volveu para arriba para tolearme, para prender o lume das miñas veas, para que o volcán dos meus desexos subise a súa temperatura ata o punto de ebulición. Non puiden escapar do xogo da súa sedución, non quería facelo de ningún xeito e apenas aguantaba o pulso, a respiración, a voz e os meus tremores axitados, era un xogo ao que me sometería sen oposición, aínda que nel botei a miña alma entre as paredes do inferno. Ningún home soportaría tal indignación contra os seus instintos naturais, os seus delirios, o seu desexo, o seu pracer.

- Gústache, non?

- Mentres avanza un pouco máis no percorrido pola paisaxe da súa nudez.

- Por suposto! Es divina, fermosa e quero explorar o teu paraíso nos meus beizos dende a punta dos teus pés ata atopar o manantial dunha fervenza empinada que molla por completo o meu corpo.

- Que me farías? Bicote alí mesmo.

-Ufff, poeta que case me matas dun infarto se ti es a razón da miña humidade, os meus orballos claman o teu nome todas as noites, ti, só ti estás no meu corazón e así alteras os meus sentidos, os desexos da miña muller. . Deitada na cama, calmaba os seus desexos pechando os ollos, imaxinandome, soñando que coma unha besta avanzaba entre as súas pernas sen parar mentres na súa loucura alcanzaba orgasmos sublimes unha e outra vez.

          rphotographybymichel.simdif.com❤


IMPOTENCIA

Non quería que me mentise así, era mellor que non contestase as mensaxes que lle escribín, mensaxes que para non alterar os seus sentimentos e as súas emocións, fíxoo nun tempo razoable. , por iso díxome que ese número xa non lle pertencía, que non era seu senón doutro, prefería permanecer bloqueado, prefería mil veces o seu silencio, a súa distancia, o seu esquecemento, prefería o seu desprezo ou un puñal afundindo no meu corazón. Era difícil a estas alturas e despois do que nos pasou entender os motivos que a levaron a tomar esa decisión, quizais preferiu verme feliz nos brazos da muller que suxeitaba o meu destino, quizais estaba cansa de esperar o que ela consideraba só un soño, só unha utopía, só unha ilusión, só un amencer imposible, unha luz que non aparecía ao final do túnel, un inverno no que a xeada cubría a súa pel, os seus desexos nas noites infinitas e cedo. mañás. Ela non quería ser a musa só nas letras da miña poesía, quería terme na súa vida para sempre, nos seus beizos, nos seus peitos, no seu ventre, na súa calor, aínda que rompa as cadeas e marche. unha avalancha de tristura no meu ronsel.non quería que a nomease nas páxinas dos meus escritos, nas metáforas dos meus versos, da miña prosa, non quería que lle escribira os meus pensamentos, a miña inspiración, pagou. a min do único xeito que podía, pagoume coa súa impotencia, a súa rabia e a súa pena.

              rphotographybymichel.simdif.com❤


NON PODERÁS BORRAR O PASADO

Non me poderás arrincar dos teus pensamentos, deixarasme a un lado, fuxirás lonxe, esconderáste nos lugares máis inhóspitos, non me farás caso, dirás a quen che pregunte que non o sabes. Eu, que nunca oíches falar de min, tratarasme como a un estraño... Pero asegúroche que non poderás esquecerme de min. Non poderás borrar da túa barriga os meus suspiros, porque as lapas dos desexos aínda arden no lume que deixei aceso nos momentos de paixón nos que che dei ata o último alento do meu corazón, quererás que chegue. de volta para que te queiras como o fixen como che gustou. Non poderás evitar pronunciar o meu nome no silencio da noite cando, abraiado pola soidade que arraigou na túa alma, me buscas na brisa que che chega ao teu rostro, cada día que pasa en cada momento. botará de menos os bicos que percorreron os espazos do teu corpo cara á túa liberdade. Non poderás dicir que xa non me queres, afogarás o teu pranto porque me fixeches o teu poeta, fixechesme inmortal dentro do teu corazón, porque en cada liña que leas haberá un poema dedicado ao teu amor eterno. , porque deixei os meus latexos gardados xusto na loucura da túa pel, porque paga a pena amarte traspasando as fronteiras do imposible.

    rphotographybymichel.simdif.com❤

rphotographybymichel. simdif. com